Εκεί βρισκόταν ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και Βαπτιστής, που τον είχε στείλει ο Θεός να κηρύττει: «Μετανοείτε, γιατί πλησίασε η Βασιλεία των Ουρανών» και εννοούσε πλησίασε ο καιρός να ΄ρθει ο Χριστός, που έφερνε έναν καινούριο τρόπο ζωής και υποσχόταν την αιωνιότητα σε όποιον Τον ακολουθούσε.
Σ’ αυτόν λοιπόν ήρθε ο Χριστός από τη Γαλιλαία για να βαπτισθεί. Όχι γιατί είχε αμαρτίες, αφού ήταν αναμάρτητος, αλλά για να τηρήσει σε όλα τον Νόμο του Θεού και να δώσει παράδειγμα σε μας. Κυρίως όμως μας παρέδωσε το νέο, πνευματικό βάπτισμα, που μας γεννάει πολίτες στη Βασιλεία του Θεού, καθαρούς από κάθε αμαρτία, και πρωτίστως από το προπατορικό αμάρτημα – είναι η αληθινή μας γέννηση (γι’ αυτό οι χριστιανοί εκτός από τα γενέθλια τους θα έπρεπε να γιορτάζουν και την ημέρα της Βάπτισής τους).
Όταν ήρθε ο Χριστός στον Ιορδάνη ποταμό, ο Άγιος Ιωάννης Τον εμπόδιζε κι έλεγε: «Εγώ έχω ανάγκη να βαπτισθώ από Σένα κι Εσύ έρχεσαι σε μένα;» Ο Ιησούς επέμενε πως έτσι πρέπει να γίνει, για να εκτελεστεί κάθε εντολή. Τότε ο Ιωάννης υποχώρησε και δεν Του έφερε αντίρρηση. Όταν ο Ιησούς βαπτίσθηκε, ανέβηκε αμέσως από το νερό, ενώ τα νερά του Ιορδάνη στράφηκαν προς τα πίσω και άνοιξαν οι Ουρανοί. Ο Ιωάννης μαρτυρεί ότι είδε το Άγιο Πνεύμα του Θεού να κατεβαίνει σαν περιστέρι και να έρχεται πάνω στον Ιησού και ακούστηκε φωνή από τους ουρανούς που έλεγε: «Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, στον οποίο ευαρεστούμαι».
Έτσι έχουμε εδώ τη φανέρωση της Αγίας Τριάδας, δηλαδή Θεοφάνεια: Τη φωνή του Θεού – Πατέρα που ακούγεται, τον Υιό – Θεάνθρωπο Χριστό στον ποταμό και το Άγιο Πνεύμα με τη μορφή περιστεριού. Τη γιορτή αυτή τη λέμε και Φώτα όπως και το βάπτισμα το λέμε και φώτισμα.
Τα παλιά χρόνια, όταν βαπτίζονταν κυρίως σε μεγάλη ηλικία, πολλοί κατηχούμενοι βαπτίζονταν κατά τη γιορτή αυτή (όπως και σε κάποιες άλλες μεγάλες γιορτές, Πάσχα και Πεντηκοστή, γίνονταν ομαδικές βαπτίσεις). Από το νερό που αγιαζόταν πρώτα, προκειμένου να γίνουν οι βαπτίσεις, συνήθιζαν να παίρνουν οι πιστοί για ευλογία, για να πιουν ή να ραντίσουν τα σπίτια, τα κτήματα και τα ζώα τους. Έτσι επικράτησε να γίνεται ο Μέγας Αγιασμός ανήμερα αλλά για πρακτικούς λόγους και την παραμονή της γιορτής (που είναι ακριβώς ο ίδιος Αγιασμός). Η νηστεία της παραμονής δεν είναι για τον Αγιασμό, αλλά για τη μεγάλη δεσποτική γιορτή των Θεοφανείων, αφού δεν προηγείται καμιά άλλη νηστήσιμη μέρα, λόγω της κατάλυσης του εορταστικού Δωδεκαημέρου.
Από τότε έμεινε και η συνήθεια να παίρνουμε Αγιασμό, να ραντίζουμε παντού και να πίνουμε (τον Μέγα Αγιασμό τον πίνουμε μετά τη Θεία Κοινωνία και πριν πάρουμε Αντίδωρο). Καλά είναι να μη φυλάγουμε στα σπίτια, αλλά όποτε χρειαστεί να απευθυνόμαστε στους ιερείς που κρατούν στους ναούς. Ο Μέγας Αγιασμός είναι ένα συνεχές θαύμα μέσα στην Εκκλησία, αφού αυτό το αγιασμένο νερό δεν παθαίνει τίποτα ολόκληρο τον χρόνο ή και τον επόμενο, τον μεθεπόμενο κ.ο.κ.
http://stomenkalosstomenmetafovoutheou.blogspot.gr/
