Κι όμως...ο αυθεντικά ελληνικός καφές, αποδεικνύεται ένας
καφές με γαλλικό όνομα: «φραπέ» σημαίνει βέβαια
«χτυπημένος», άλλα αν το ζητήσεις από παριζιάνο καφετζή θα
γελάσει. Xτύπημα, στα γαλλικά, δεν σημαίνει και ανάδευση.
Τι σημασία έχει, όμως, όταν το όνομα είναι τόσο μεγαλοφυώς
τσαχπίνικο... Δισύλλαβο, εύφωνο, παραπέμπει στη φράπα, στο
Θεσσαλονίκη 1957
Εφευρέτης του φραπέ, ο Δημήτριος Βακόνδιος, είναι σήμερα 87
ετών, κι ακόμα δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει πώς ένα τυχαίο
πείραμα οδήγησε στην ανακάλυψή του:
«Στην έκθεση Θεσσαλονίκης το 1957, δούλευα στο περίπτερο
της Νεστλέ. Λέω, δεν φτιάχνω έναν κρύο νεσκαφέ στο σέικερ
που προορίζεται για το κακάο, να δω τι θα βγει; Μου λέρωσε
το κοστούμι, αλλά έτσι γεννήθηκε ο φραπές! Από την αρχή ο
κόσμος τον είδε σαν αναψυκτικό. Λέγανε: η μπίρα είναι μισό
ποτήρι αφρός και κοστίζει 8 δραχμές. Αυτός ο καφές είναι
επίσης μισός αφρός, αλλά κοστίζει 7 δραχμές. Οπότε...»
Οι υπάλληλοι της Νεστλέ της εποχής εκείνης αναφέρονται με
τόση νοσταλγία στον επαναστατικό ελληνικό καφέ, το φραπέ, που νομίζεις ότι
μιλούν για τις συνταγές της γιαγιάς τους.
Στο ξεκίνημά του, ο φραπές δεν ήταν και κανένας καφές της
προκοπής..,μπαρουτώδης, χωρίς άρωμα, τον έσωζε μόνο η
δροσιά του. Σύντομα βρέθηκε ότι λίγο νερό, καφές και ζάχαρη
σε μίξερ έδιναν πλούσια, ελώδη κρέμα, αντί για την κριθαρένια
σαπουνάδα του σέικερ.
Ο αλύπητα σβουριγμένος φραπέ που πίνουμε σήμερα είναι
«αξεπέραστος», όπως πιστοποίησε ακόμα και ο διευθυντής της
Μοντ Ντιπλοματίκ, Ιγνάσιο Ραμονέ.
