Αφήγηση του Όμηρου Ευστρατίου (Ιστορικός – Συγγραφέας)
Τον Ιούνιο του 1978 η Θεσσαλονίκη συγκλονίζεται από έναν ισχυρό σεισμό (συγκρατήστε αυτή την πληροφορία, θα σας χρειαστεί στη συνέχεια ως κλείδί στην "ΑΡΧΑΙΑ ΚΑΤΑΡΑ"). Ένα βράδυ ένας αλαφροϊσκιωτος της γειτονιάς, κτύπησε την πόρτα μας και μας παρέδωσε ένα μικρό βιβλιαράκι δέκα περίπου σελίδων, χωρίς συγγραφέα,.. με τίτλο: «Ο ΑΙΜΟΡΑΓΩΝ ΛΙΘΟΣ».
Στο βιβλιαράκι αυτό περιγραφόταν η ιστορία μιας μαρμάρινης στήλης στην οποία ήταν γραμμένα 18.000 ονόματα. Πρόκειται γαι τους 18.000 Θεσσαλονικείς που ο Θεοδόσιος κατέσφαξε και τα συσσωρευμένα πτώματα τους, λένε, κάλυψαν την στήλη αυτή και το αίμα τους πότισε βαθειά το μάρμαρο.
Η στήλη αυτή ορθωνόταν στο σημείο που αργότερα κτίστηκε το σπίτι μας. Μία φορά τον χρόνο η στήλη αιμοραγούσε και κάποιοι Θεσσαλονικείς (οπαδοί αλλόκοτων δοξασιών), συγκεντρώνονταν εκεί και έκαναν μία τελετή για να εξιλεωθούν από το αίμα των νεκρών που ήταν αναγραμμένοι στην στήλη. Το βιβλιαράκι εκείνο έγραφε πως...
η στήλη ήταν τοποθετημένη στο κεντρικό σημείο του αρχαίου Ιπποδρόμου της Θεσσαλονίκης που έδωσε το όνομά του στην πλατεία. Κάθε φορά πού περνούσαν από το σημείο εκείνο έριχναν και μια μικρή πέτρα στην αρχή και αργότερα άφηναν ένα όστρακο, ένα σπασμένο κομμάτι αγγείου όπου είχαν χαράξει το όνομα του δικού τους νεκρού… Όταν αυτοκράτορας έγινε για λίγους μήνες ο Ευγένιος Φλάβιος στα 392μ.Χ, οι Θεσσαλονικείς αναθάρρησαν και χάραξαν τα ονόματα των σφαγιασθέντων πάνω στην στήλη εκείνη που αιμοραγούσε μια φορά τον χρόνο, την ημέρα εκείνης της σφαγής.
η στήλη ήταν τοποθετημένη στο κεντρικό σημείο του αρχαίου Ιπποδρόμου της Θεσσαλονίκης που έδωσε το όνομά του στην πλατεία. Κάθε φορά πού περνούσαν από το σημείο εκείνο έριχναν και μια μικρή πέτρα στην αρχή και αργότερα άφηναν ένα όστρακο, ένα σπασμένο κομμάτι αγγείου όπου είχαν χαράξει το όνομα του δικού τους νεκρού… Όταν αυτοκράτορας έγινε για λίγους μήνες ο Ευγένιος Φλάβιος στα 392μ.Χ, οι Θεσσαλονικείς αναθάρρησαν και χάραξαν τα ονόματα των σφαγιασθέντων πάνω στην στήλη εκείνη που αιμοραγούσε μια φορά τον χρόνο, την ημέρα εκείνης της σφαγής.
Τα χρόνια πέρασαν, το ίδιο και οι αιώνες και στο σημείο εκείνο κτίστηκε μια κατοικία πού ανήκε σε παλιά οικογένεια της Θεσσαλονίκης. Μόνη κληρονόμος εκείνου του σπιτιού, είναι μία υπέργηρη γυναίκα που τα χρόνια και οι συμφορές είχαν κλονίσει την ψυχική της υγεία και ήταν η μόνη που γνώριζε την αρχαία κατάρα. Τελικά όταν ξεκληρίστικε ολόκληρη η οικογένεια της, αποφάσισε να δώσει το σπίτι της αντιπαροχή. Εκεί λοιπόν χτίστηκε η πολυκατοικία μας. Λένε πως όταν έσκαβαν τα θεμέλια, βρήκαν χιλιάδες όστρακα και μια σπασμένη στήλη και νόμισαν πως αν τα απομάκριναν θα σταματούσαν τα "αρχαία φαινόμενα" πού χαρακτήριζαν την πλατεία...
Η πολυκατοικία μας, ήταν αυτή που κατέρρευσε στον ισχυρό σεισμό του 1978.
Συνδυάζοντας αυτά τα γεγονότα και τις κατάρες, κανένας μηχανικός δεν διακινδύνευσε να ξαναχτίσει πολυκατοικία εκεί, διότι καμιά οικογένεια δεν σκόπευε να πάει να μείνει σε εκείνο το σημείο.
Σήμερα, στο ίδιο εκείνο σημείο, έχει κτιστεί το Κέντρο Ιστορίας Δήμου Θεσσαλονίκης.
