Η πρώτη εμφάνιση της μούτζας τοποθετείται στα βυζαντινά χρόνια. Τότε ο δικαστής προκειμένου να τιμωρήσει κάποιον για κάποιο παράπτωμα βούταγε το χέρι του στη στάχτη και με ανοιχτή την παλάμη «μουτζούρωνε» το πρόσωπο του κατηγορουμένου, ως διαπόμπευση. Τη στάχτη αυτή την έλεγαν αλλιώς και ασβόλη (= φούμο). Από εκεί βγαίνει και το «αποσβολωμένος» . Την ασβόλη την έλεγαν και μούτζα που σημαίνει μουντό χρώμα, ενώ αργότερα έφτασε να σημαίνει «παλάμη μουτζουρωμένη με στάχτη».
Έτσι λοιπόν η ανοιχτή παλάμη έφτασε να είναι χειρονομία προσβλητική και υποτιμητική, ενώ στα μεταγενέστερα χρονιά χρησιμοποιούταν για να ρίξουν κατάρα ή ανάθεμα.
Σε κάποια μέρη ακόμα μουντζώνουν τους νεκρούς, για να προσβάλουν το χάρο, να τον ξορκίσουν και να τον διώξουν,
Ρίζες όμως της μούτζας βρίσκουμε και στην αρχαία Ελλάδα! Τότε τα ανοιχτά δάχτυλα σχηματοποιούσαν τις ακτίνες του ηλίου… Υποτίθεται οτι ο αρχαίος θιγμένος Έλληνας, έριχνε τις κατάρες του μέσω του "πανίσχυρου" ήλιου.
