Η Τσικνοπέμπτη βρίσκεται στο μέσο των 3 εβδομάδων του εορτασμού του καρναβαλιού. Πρόκειται για τη Πέμπτη της 2ης εβδομάδας, της Κρεατινής.
Για την ορθόδοξη παράδοση, οι νηστείες της Τετάρτης και της Παρασκευής είναι σημαντικές, οπότε η Πέμπτη θεωρούνταν η καταλληλότερη μέρα για κραιπάλες.
Είναι ημέρα χαράς αλλά και προετοιμασίας για τους Ελληνορθόδοξους Χριστιανούς, καθώς η σαρανταήμερη περίοδος της Σαρακοστής πριν το Πάσχα πλησιάζει.
Την μέρα αυτή επιβάλλεται από το έθιμο το ψήσιμο κρέατος στα κάρβουνα.
Η Τσικνοπέμπτη είναι ντυμένη στα κόκκινα. Θέλει κόκκινο κρέας και φυσικά κόκκινο κρασί!
Στις Σέρρες ανάβουν μεγάλες φωτιές, ψήνουν κρέας και πηδούν πάνω από τις φωτιές.
Στην Κομοτηνή ψήνουν κοτόπουλα. Συγκεκριμένα τα καψαλίζουν και τα αρραβωνιασμένα ζευγάρια στέλνουν το κοτόπουλο ο άντρας στη γυναίκα και η γυναίκα στέλνει στον άντρα μπακλαβά.
Στην Κέρκυρα οι κοπέλες βγαίνουν στα...
καντούνια και κοτσομπολεύουν ενώ οι άντρες τους κάνουν καντάδες.
Στην Πελοπόννησο ψήνουν κρέας και λουκάνικα και φτιάχνουν τσιγαρίδες και παστό από χοιρινό.
Στην Κοζάνη ψήνουν λουκάνικα, τσιγαρίδες και πίνουν πολύ κρασί.
Στο χωριό Κλήμα της Σκοπέλου, οι κάτοικοι αφού φάνε και τραγουδήσουν στα σπίτια τους, βγαίνουν στις γειτονιές και χορεύοντας συγκεντρώνονται στο Πεύκο όπου και συνεχίζουν το γλέντι μέχρι το πρωί.
Στην Πάτρα έχουμε το έθιμο της Κουλουρούς. Η Γιαννούλα η Κουλουρού πιστεύει λανθασμένα πως ο Ναύαρχος Ουίλσων είναι τρελά ερωτευμένος μαζί της και πως έρχεται να την παντρευτεί. Για αυτό ντύνεται νύφη και με την συνοδεία των Πατρινών πηγαίνει να προϋπαντήσει τον καλό της στο λιμάνι. Γύρω της οι Πατρινοί διασκεδάζουν με τα καμώματά της.
Την Τσικνοπέμπτη την γιιρτάζουν και σε άλλες χώρες ως: "Schmutziger Donnerstag" γερμανιστί, "Mardi Gras" γαλλιστί αλλά και "Mardi Gras" αγγλιστί στις νότιες Ηνωμένες Πολιτείες και ειδικά στη Νέα Ορλεάνη.
Το παστό της Τσικνοπέμπτης
Τσικνοπέφτη ήταν η μέρα που ετοίμαζαν το "παστό". Έβραζαν το λίπος με λίγο νερό, ραντίζοντάς το συγχρόνως με νερό. Το σούρωναν στη συνέχεια.
Αυτή ήταν η "γουρναλοιφή". Φυλαγόταν σε δοχεία (πήλινα) και χρησιμοποιούνταν ως άρτυμα για όλη τη χρονιά. Στον πάτο του λεβετιού (καζανιού) έμεναν οι τσιγαρίδες που νοστιμίζαν τα φαγητά (με χόρτα, αυγά, όσπρια).
Σε λεβέτι έβραζαν το κρέας με λίγο κρασί για να βγάλει λίπος, που με αυτό έβραζε. Έριχναν τα μπαχαρικά για νοστιμάδα κα τα λουκάνικα, αφού τα καθάριζαν από την καπνιά. Πρόσεχαν μη τσικνιστούν γιατί θα χάλαγε όλο το παστό. Μετά το βράσιμο καθάριζαν το κρέας από τα κόκαλα, έκοβαν τα λουκάνικα και τα τοποθετούσαν σε λαγήνες (δοχεία πήλινα), και τα περιέχεαν με λίπος για να σκεπαστούν οι μεζέδες. Ήταν το φαγητό για όλο το χρόνο. Μ'αυτό φίλευαν και τους ξένους.
