ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΟΜΑΔΑ ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ
Φωτογραφική επιμέλεια ΧΡΟΝΟΣ
Βρισκόμαστε στα τέλη του 19ου αιώνα. Η περιοχή που σήμερα γνωρίζουμε ως Πατήσια ήταν ένα τοπίο γεμάτο χωράφια με κριθάρι, αμπέλια και μερικές διάσπαρτες εξοχικές κατοικίες με κήπους. Εκεί χτίστηκε κι ένα εργοστάσιο, ιδρυτής ήταν ο Δημήτρης Βεζάνης, τον οποίο διαδέχθηκε ο γιος του Σωτήρης, (χαρισματική προσωπικότητα, σπούδασε κλωστοϋφαντουργία και πολιτικές επιστήμες στην Ευρώπη και ήταν ένας από τους πρώτους που έθεσαν τα θέματα της οκτάωρης εργασίας, της αργίας της Κυριακής και της εισαγωγής του θεσμού των κοινωνικών ασφαλίσεων).
Η επιχείρηση πουλήθηκε το 1922 στην Ομόρρυθμη Εταιρία Κ. & Α. Δρακόπουλου, που συνέχισε τη λειτουργία του εργοστασίου με στροφή στη βαμβακουργία. Δίπλα από το εργοστάσιο ο Δρακόπουλος ανήγειρε μια έπαυλη και μερικές δεκάδες μέτρα πιο εκεί ένα ...
βοηθητικό κτίριο σε νεοκλασικό ρυθμό, καθώς και ένα κτίριο γραφείων. Το εργοστάσιο σταμάτησε τη λειτουργία του κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’50. Ο Δρακόπουλος πέθανε το 1977 σε ηλικία 97 ετών, αφήνοντας τις μετοχές του και όλη την ακίνητη περιουσία του στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό (ΕΕΣ).
Το εσωτερικό του σπιτιού ήταν σ αυτή την κατάσταση....πρώτος όροφος....
Ενώ τα υπόγεια έκρυβαν ένα μυστικό....
Πίσω από μια ντουλάπα.....
Μια μυστική κατηφορική είσοδος οδηγούσε σε μια βαριά σιδερένια πόρτα ασφάλειας, ήταν σαν πόρτα υποβρύχιου που άνοιγε από μέσα προς τα έξω...
Η πόρτα δεν ήταν κλειστή όποτε καταφέραμε και μπήκαμε μέσα....Η έκπληξη μεγάλη ένα δωμάτιο φόβου ,κίνδυνου η ασφάλειας , πείτε το όπως θέλετε το γνωστό και panic room...
βαθιά χωμένο μέσα στην γη....είχε μόνο μια έξοδο....ένα στενό πέρασμα που αφού το ακολουθήσαμε βρεθήκαμε στην έξοδο και μαζί με αυτή και στην λύση του μυστήριου....
Το 1981 στην τροποποίηση του ρυμοτομικού σχεδίου της Αθήνας και μετά από μεγάλους αγώνες των κατοίκων πρωτοποριακούς για την εποχή τους, το κτήμα Δρακόπουλου χαρακτηρίζεται χώρος πρασίνου με σκοπό να προστατευθεί από την οικοδόμηση. Ένα χρόνο αργότερα τα τρία από τα τέσσερα κτίρια (έπαυλη, βοηθητικό και γραφεία) του κτήματος χαρακτηρίζονται διατηρητέα από το ΥΧΩΠ. Το 1983, το υπουργείο Πολιτισμού χαρακτηρίζει και αυτό «έργο τέχνης» την έπαυλη Δρακόπουλου και «τόπο ιστορικής σπουδαιότητας» τον περιβάλλοντα στην έπαυλη χώρο, με όλα τα κτίσματα που βρίσκονται σε αυτόν, συμπεριλαμβανομένου και του εργοστασίου που εξαιρέθηκε από το ΥΧΟΠ.Η επιχείρηση πουλήθηκε το 1922 στην Ομόρρυθμη Εταιρία Κ. & Α. Δρακόπουλου, που συνέχισε τη λειτουργία του εργοστασίου με στροφή στη βαμβακουργία. Δίπλα από το εργοστάσιο ο Δρακόπουλος ανήγειρε μια έπαυλη και μερικές δεκάδες μέτρα πιο εκεί ένα ...
βοηθητικό κτίριο σε νεοκλασικό ρυθμό, καθώς και ένα κτίριο γραφείων. Το εργοστάσιο σταμάτησε τη λειτουργία του κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’50. Ο Δρακόπουλος πέθανε το 1977 σε ηλικία 97 ετών, αφήνοντας τις μετοχές του και όλη την ακίνητη περιουσία του στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό (ΕΕΣ).
Το εσωτερικό του σπιτιού ήταν σ αυτή την κατάσταση....πρώτος όροφος....
Μια μυστική κατηφορική είσοδος οδηγούσε σε μια βαριά σιδερένια πόρτα ασφάλειας, ήταν σαν πόρτα υποβρύχιου που άνοιγε από μέσα προς τα έξω...
Η πόρτα δεν ήταν κλειστή όποτε καταφέραμε και μπήκαμε μέσα....Η έκπληξη μεγάλη ένα δωμάτιο φόβου ,κίνδυνου η ασφάλειας , πείτε το όπως θέλετε το γνωστό και panic room...
Η έξοδος αυτή είναι κάθετη και βγάζει μέσα στο πάρκο... Φαίνεται ότι ο Δρακοπουλος ήθελε κάποιες του συναντήσεις να μένουν στο σκοτάδι....
Ποια η ιστορία του Κτήματος
Ο Ερυθρός Σταυρός πετυχαίνει τον αποχαρακτηρισμό των κτιρίων της εριουργίας το 1991 από την τότε αναπληρωτή Υπουργό Πολιτισμού Άννα Ψαρούδα - Μπενάκη.
Δώδεκα χρόνια αργότερα, το 2003 επί δημαρχίας Ντόρας Μπακογιάννη τροποποιείται το ρυμοτομικό αίροντας τον χαρακτηρισμό του χώρου του εργοστασίου ως χώρου πρασίνου. Το 2004, η κυβέρνηση με υπουργική απόφαση εγκρίνει τον αποχαρακτηρισμό παραχωρώντας επιπρόσθετα ιδιαίτερα υψηλό συντελεστή στον Ερυθρό Σταυρό. Με την πάροδο των ετών η βίλα εγκαταλείπεται και σταδιακά λεηλατείται, απογυμνώνεται από όλα τα αρχιτεκτονικά της στολίδια. Την ίδια απαξίωση συναντούν και τα υπόλοιπα κτίρια του κτήματος.
Τον Νοέμβριο του 2007 ξεσπά φωτιά στη βίλα Δρακόπουλου, αφήνοντάς την σχεδόν ετοιμόρροπη. Ο Ερυθρός Σταυρός δεν κάνει απολύτως τίποτα για την προστασία των κτιρίων, διατηρητέων και μη. Αντίθετα ζητά και πάλι την κατεδάφιση του εργοστασίου για να εκμεταλλευτεί τον χώρο, αναζητώντας συνεργασία με τον Δήμο Αθηναίων.
Το 2006 η Επιτροπή Αρχιτεκτονικού Ελέγχου καλείται να γνωμοδοτήσει. «Η ΕΠΑΕ δεν συμφωνεί για την κατεδάφιση των κτισμάτων λόγω της ειδικής χρήσης τους (εργοστάσιο), του μεγέθους του κεντρικού κτιρίου και των μορφολογικών τους στοιχείων και λόγω της γειτνίασής τους με
διατηρητέα κτίρια του οικοδομικού τετραγώνου». Τον Ιούλιο του 2009, αγνοώντας την ΕΠΑΕ, η σημερινή δημοτική πλειοψηφία υπερψηφίζει «μνημόνιο συνεργασίας» με τον Ερυθρό Σταυρό, το οποίο δίνει το πράσινο φως στην κατεδάφιση τον κτιρίων του εργοστασίου εντός του κτήματος
Δρακόπουλου και στην έναρξη των διαδικασιών ανέγερσης του πολυώροφου κτιρίου.
Στις 11 Αυγούστου 2009, εκδίδεται η άδεια κατεδάφισης για τα κτίρια της Εριουργίας και τα ξημερώματα της επόμενης, τρεις μέρες πριν το Δεκαπενταύγουστο, μπουλντόζες κατεδαφίζουν τα ιστορικά κτίρια. Η κατεδάφιση έγινε από τον Ερυθρό Σταυρό με την στήριξη του Δήμου
Αθηναίων προκειμένου να κατασκευαστεί πολυώροφο κτίριο 9.000 τετραγωνικών μέτρων και υπόγειο πάρκινγκ.
