«Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά Σου».
Χαίρε, δηλαδή, εσύ που χαριτώθηκες ιδιαίτερα από τον Θεό, ο Κύριος είναι μαζί σου.
Η Θεοτόκος αρχίζει να διερωτάται «ποταπός είη ο ασπασμός ούτος», δηλαδή, ποιας προέλευσης (θείας ή μή) ήταν αυτός ο χαιρετισμός.
Ο άγγελος, βλέποντας τον δισταγμό της, την καθησυχάζει με τη φράση:
«Μή φοβού», δηλαδή, μη φοβάσαι. Αμέσως μετά της δηλώνει ότι βρήκε χάρη από το Θεό, «Ευλογημένη συ εν γυναιξί», πράγμα που δείχνει πως η Μαρία συγκαταλέγεται πλέον ανάμεσα σε εκείνα τα πρόσωπα που έγιναν αποδέκτες της εύνοιας του Θεού (Γέν. 6:8, Έξ. 33:13 κ.ά.).
Ακολούθως, ο Γαβριήλ φανερώνει το περιεχόμενο της ευαγγελίας του. Η Μαρία πρόκειται να φέρει στον κόσμο ένα γιο, τον οποίο θα ονομάσει Ιησού και ο οποίος «έσται μέγας» και θα αναγνωριστεί από όλους ως «υιός υψίστου». Για να δηλωθεί πως ο Υιός Αυτός θα είναι ο αναμενόμενος Μεσσίας, αναφέρει την καταγωγή Του εκ του Δαυίδ όπως προείπαν οι προφήτες και το αιώνιο της Βασιλείας Του κατά τον Δανιήλ: «δώσει αυτώ Κύριος ο Θεός τον θρόνον Δαυίδ τού πατρός αυτού, και βασιλεύσει επί τον οίκον Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος» (βλ. 2Σαμ. 7:12 - Ησ. 9:6-7 - Δαν. 2:44, 4:3, 6:26, 7:14).
Όμως η σύλληψη του Ιησού στα σπλάχνα της Παρθένου δεν έγινε ευθύς αμέσως με το χαιρετισμό του Αρχαγγέλου διότι χρειαζόταν και η δική της συγκατάθεση. Ο Γαβριήλ τελείωσε μεν την ευαγγελία του προς την Παρθένο, όχι όμως και την αποστολή του. Περιμένει τη συγκατάθεση της Μαρίας.
Η Θεοτόκος βασανιζόταν από ένα ερώτημα που το εξέφρασε με ειλικρίνεια ευθύς αμέσως, λέγοντας:
«Πώς έσται μοι τούτο, επεί άνδρα ου γινώσκω;»
Πώς, δηλαδή, είναι δυνατόν να γίνει αυτό, εφόσον δεν γνωρίζω άνδρα;
Τότε ο Αρχάγγελος της απεκάλυψε το πώς, λέγοντας:
«Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις Υψίστου επισκιάση σοι, διό και το γεννώμενον εκ σου κληθήσεται Υιός Θεού».
Η χάρη του Αγίου Πνεύματος, δηλαδή, θα έλθει σε σένα και η δύναμη του Θεού - Πατέρα θα σε επισκιάσει. Για τούτο Αυτός που θα γεννηθεί από σένα θα είναι και θα ονομάζεται Υιός του Θεού. Κατόπιν, ο άγγελος συνεχίζει, και ως πιστοποίηση της δύναμης του Θεού για το θέμα αυτό της σύλληψης, φέρνει το παράδειγμα της Ελισσάβετ η οποία αν και ήταν σε προχωρημένη ηλικία ήταν ήδη στον έκτο μήνα της κυοφορίας της.
Πλέον διαλύθηκε κάθε δισταγμός της Παναγίας και αποφάσισε να δεχθεί το μεγάλο έργο που της ανέθεσε ο Θεός, και είπε ταπεινά:
«Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα Σου».
Εγώ, δηλαδή, είμαι δούλη του Θεού, έτοιμη να εκτελέσω το θέλημά Του. Ας γίνει το θέλημα Σου.
Η μητρότητα αυτή είναι θεληματική. Μπροστά στην απροσδόκητη κλήση που της αναγγέλλει ο Γαβριήλ, η Μαρία ενδιαφέρεται να καταλάβει το κάλεσμα του Θεού. Όταν διαφωτίζεται πλήρως, δέχεται και η διακονία της είναι προπάντων ελευθερία.
«Ω! Παναγιά μου, ευλόγα με
και δος μου το κουράγιο
του Σταυρωμένου Σου του Γιου
το θέλημα το άγιο
να κάνω πάντα με χαρά,
να σε λατρεύω, να ʼμαι αγνός
στη σκέψη και στο σώμα
κι όλο τον κόσμο νʼ αγαπώ
και τους εχθρούς μου ακόμα».
(Παπαδιαμάντης)
