English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified

21.7.11

Ο απεργιακός βηματισμός των ταξί στα χνάρια των νταλικέριδων.

Πριν 1 χρόνο ακριβώς, τέτοιες μέρες είχαμε την απεργία των νταλικέριδων και φορτηγατζίδων, και τον αποκλεισμό των δρόμων και λιμανιών απο τα οχήματά τους. Ακριβώς για τους ίδιους λόγους και αιτήματα, (άδικη-ανεξέλεγκτη απελευθέρωση του επαγγέλματος χωρίς ίχνος σωστού σχεδιασμού απο τους μαλάκες του πασοκ).
Τότε λοιπόν, ο πρόεδρος των νταλικέριδων, (τον οποίο έκανα το μέγα λάθος και υποστήριξα θερμά διότι δεν είχα ψιλιαστεί τι κάθαρμα ήταν), ως άλλος "απελευθερωτής" έδινε δήθεν αγώνα για τους έλληνες επαγγελματίες του κλάδου. Τελικά το αποτέλεσμα ήταν να "τα βρει" υπογείως (ένας Θεός ξέρει πως...) με την κυβέρνηση, και χωρίς να έχει εξασφαλίσει ούτε μισό απο τα αιτήματα των νταλικέριδων που εκπροσωπούσε, τους οδήγησε στη λήξη της απεργίας τους και στη φίμωση τους, κι απο τότε το ξεχάσαμε κι αυτό το θέμα, όπως συνηθίζουμε να ξεχνάμε τα πάντα στην Ελλάδα.
Φοβάμαι λοιπόν, οτι...

και η φετινή παρόμοια κατάσταση που ζούμε με την απεργία των οδηγών ταξί, θα οδηγήσει στα περσινά κατορθώματα του "προέδρου του κλάδου".  (να τα βρει υπογείως με την κυβέρνηση εξασφαλίζοντας τον εαυτό του, και πουλώντας όλους τους συναδέλφους του).
Και το ακόμα πιο χυδαίο και εμετικό στην όλη εικόνα, είναι οτι όπως πέρυσι έβγαιναν κάτι μανταμίτσες κι έβριζαν τους νταλικέριδες επειδή είχαν στεγνώσει τα βενζινάδικα και δεν είχαν να φουλάρουν τα αμάξια τους οι μανταμίτσες για να πάνε στα μπανάκια τους, έτσι και φέτος βγαίνουν οι ίδιες μανταμίτσες και γκρινιάζουν πάλι και βρίζουν τους ταξιτζίδες.

Είμαστε κωλοάνθρωποι. Απο τους προέδρους που ξεπουλιούνται, μέχρι τον τελευταίο Έλληνα που ακολουθεί πάντα και πιστά την παροιμία "γιατί να έχει ο διπλανός περισσότερες κατσίκες απο μένα, να του ψοφήσουν!"
Ποια αγανάκτηση, ποια πλατεία, ποια απεργία, και ποιες εκλογές είναι ικανές να σταματήσουν αυτό το κοινωνικοπολιτικό αίσχος που βιώνουμε, αν εμείς οι ίδιοι δεν ενωθούμε μεταξύ μας, και δεν κοιτάξουμε το κοινό μας συμφέρον, κι όχι ο καθένας τον κλάδο του ή και τον εαυτούλι του.

Άραγε πόσο αργά είναι για να κάνουμε πράξη την ενότητά μας?
Άραγε πόσο αργά είναι για να βρούμε ξανά την ανθρωπιά μας?
Άραγε πόσο αργά είναι για να ζητήσουμε το έλεος του Θεού για την κατάντια μας και την σαπίλα μας?

Τα διαβάζουν πολλοί